Li ultim candel (Raconta)

 Li ultim candel

Mi nómine es Liv. Yo have deciquin annus e yo have rubi-blond capilles. Secun li opinion de mi max bon amica Tamara yo have tro mult lentiges por esser un vampira por ti halloween-festa. Ma yo insiste que vampiras anc posse haver lentiges.

Noi have un festa con amicos e amicas. Chascun person, qui partiprende recive un candel. Nor hósped Katrin di: „Li candeles es to quo vu ne vole perdir. Nequande!“ Ella parla pri amicitá, amore e memories. Yo ne vole perdir me self. To significa li version de mi personalitá, quel es autentic. Ta version, quel ne honte se constant.

Noi esset duantquin persones. Duantquin litt flammes brula. Qual bell idé.

Subitmen mi candel flammea.

Yo cessa respirar.

Un curt convulsion.

Solmen mi candel extinte.

Poy seque silentie. Obscuritá.

Alquí voca: „Un aer-currente!“

Yo ride quam omnicos es índiferent por me.

Yo simula que to es solmen un litt malchance.

Ma nu omnicos es diferent.

Quande yo ea a hem yo fa signos per li manus a mi amicas e amicos.

Ma ili ne reacte.

Ili ignora me quam yo es ínvisibil.

Ili passa me. Null regard. Yo ne vide un hesitation.

Quam yo es necós.

Yo gloti. To dolora plu quam yo vole confesser.

Yo vole aperter mi smartfon.

Ma mi smartfon ne reconosse mi visage. Denov e denov.

Li pass-parol ne es corect. Íncorect. Íncorect. 

Yo prova it trivez.

Li panica cresce in mi mente.

Li panica perfora mi col.

Li aere deveni sufocant.

Yo ne posse respirar.

Mi penses mispassua.

Yo atinge mi dom. Mi dites treme tant, que yo presc ne posse tintinar.

Mi mamá aperte li porta solmen un poc.

It es tard.

Su ocules es afabil, ma ili ne reconosse me.

Yo ne es in su ocules.

El dit a me:

„Esque yo posse auxilar vos?“

Vos? Vu?

El di vu e ne tu!

Vu!

Yo vole criar, ma mi voce strax rupte,

„Mamá...It es yo... Ples...

Li desesperantie cresce in me quam un foy sin flamme, calid e ínsensat.

Ella regarda a me fixmen, quam yo di mi nómine, quel nequande ha existet por la.

Ella clude li porta.

Yo mane éxter.

Li munde ha obliviat me.

Yo regarda fixmen al candel in mi manu.

Un litt cose con un combustet pic.

Li monument sepultori por to, quo yo esset.

Yo glissa a bass li mur, lácrimes, frigid beton, Halloween, tre lontan, alcú.

Yo murmura: „Yo ancor brula“.

To es ridicul. Alquí qui menti a se self.

Tande alquó in li obscuritá move se avan me.

Un luce flammea.

It es un púer, qui partiprendet in li festa.

Yo apen conosse le.

Il ea vers me.

Mult proxim nu.

Su candel brula clar.

„Liv“.

Il di mi nómine!

Il di it, quam it vell esser sempre ver!

„Yo videt quande tui candel extintet.“

Su voce treme,

„To ne deve evenir, 

nequí deve extinter sol.“

Il tene su flamme al meche de mi candel.

Necós eveni.

Yo ne posse respirar plu.

Ancor unvez.

Un scintille.

Un litt flamme.

E tande … luce.

Mi luce.

It es calid.

Vermen calid.

Mi smartfon vibra.

Old e nov missages.

Mamá voca ex li porta: „Liv? Ta tu es. Mi cara, tu ha aterret me!“

Li munde retrova me.

Yo vide qualmen mi flamme vacila in li tenebre e yo tene it fixmen, per ambi manus, qualmen li candel vell esser mi coridie.

Ti vez yo ne va lasser extinter it.